نامه های بی جواب

از وحی خداوند به داوود(ع) است که فرمود:

«ای داوود! اگر آنان که از من رویگردان شده‌اند، می‌دانستند که چگونه در انتظارشان هستم و چه مهری نسبت به آنان دارم و چقدر مشتاقم که معصیتشان را ترک کنند، از اشتیاق من می‌مردند و در راه محبتم، بند از بندشان جدا می‌شد.
ای داوود! این اراده من است درباره کسانی که از من رویگردان شده‌اند. پس اراده‌ام درباره روی آورندگان به من چگونه است؟
ای داوود! بیشترین نیاز بنده به من، هنگامی است که از من احساس بی‌نیازی کند. بیشترین مهربانی من به بنده، هنگامی است که از من رویگردان شود و بیشتر ارجمندی بنده‌ام نزد من، هنگامی است که به سوی من بازگردد.»

المحجه البیضاء فی تذهیب الاحیاء ، ج8 ، ص62

---